Wyobraźmy sobie Williama Szekspira, zasiadającego do pisania Otella. Wymyślił już troje głównych bohaterów: Otella, Jagona oraz nieszczęsną Desdemonę...
Napisałem niedawno notkę o stopniach intencjonalności. Napisałem o tym zainspirowany książką, którą poleciłem tu: Sto pięćdziesiąt. A teraz chciałbym zacytować obszerny fragment nowszej książki Robina Dunbara pod tytułem: „Ilu przyjaciół potrzebuje człowiek?”, który dotyczy tych stopni intencjonalności i dobitnie tłumaczy po co one są. Ale zanim zacytuję Dunbara, zacznę od cytatu ze „Stu zabobonów” Józefa Bocheńskiego...
...ciąg dalszy jest tu: Szekspir był geniuszem
Karta Praw Podstawowych <- poprzednia notka
następna notka -> Demokratyczna oligarchia musi cenzurować
Grzegorz GPS Świderski
Sarmatolibertarianin, bloger, żeglarz, informatyk, trajkkarz, transhumanista, futurysta AI. Myślę, rozważam, analizuję, politykuję, dyskutuję, argumentuję, dociekam, filozofuję, polemizuję, prowokuję.